Wierszyki i gify - sobota

Poranków sobotnich tak mi trzeba,

gdzie słodki rogalik w moim sercu, w ustach,

gdzie kawa mruczy zamiast mnie,

gdzie wstaję, a język mam ciut ociężały.

Słońca jaskrawego tak mi trzeba,

prążkowanego tarasu w portugalskim hoteliku,

moglibyśmy chrupać trzcinę cukrową i

całować się w fotelu,

a twoje usta pachniałyby radośnie chlebem,

i piekarczyki by się w nich krzątały

i właśnie rolowałyby jakieś cudo,

i jak kakao w drożdżówce z kakao

szczęśliwa cisza wiłaby się w naszych ustach,

i tylko leniwy język przecinałby ją raz po raz.

Siedzę sobie na progu domu dzieciństwa

obok przysiadł zaspany poranek sobotni

dzień dobry ziewnął od ucha do ucha

witaj śpiochu pozdrówmy wszystkich

którzy do kawy na śniadanie przegryzają wiersze

z żółtym serem i wędliną oraz konfiturą

łakomym okiem zerkają jeszcze na zielone pomidory

które leżą na parapecie i czekają

aż się pełnią jesieni zarumienią.
I tak sobie siedzimy i bajdurzymy

wolni od trosk i zmartwień

rozpolitykowanego narodu

i ocieplonego przez podróże po kraju

wizerunku wieszcza w wolną sobotę

w wolnym kraju w wolnym czasie i przestrzeni

bezgranicznie wolne ptaki w złotej aureoli jesieni.